Als je nieuwe mensen leert kennen, krijg je op een geven moment natuurlijk de vraag, wat doe je voor werk? In mijn geval is dat wat lastig. Want als ik dan vertel dat ik familieopstellingen begeleid, krijg ik ook de vraag of ik eens kan uitleggen wat dat nu eigenlijk is. En eerlijk gezegd lukt me dat nooit goed. Elke poging die ik eraan waag, klinkt zo snel vaag dat ik altijd het gevoel heb dat ik het fenomeen familieopstellingen tekort doe met mijn uitleg. Je moet het zelf ervaren, is het enige zinvolle dat ik eigenlijk kan zeggen.
Want als je voor het eerst meedoet aan een familieopstelling maak je werkelijk iets volkomen nieuws mee. Je representeert een persoon die je niet kent en neemt bij jezelf fysieke en emotionele reacties waar die bij deze persoon horen, dan weet je intuitief opeens iets uit het leven van die onbekende. Je komt in emotionele processen terecht van de ander, je kunt gebukt gaan van de pijn, ineens super boos worden, heel hard moeten huilen of diep geraakt worden door liefde en blijdschap. Mensen, hoe sceptisch dan ook, zijn steeds weer enorm onder de indruk wanneer ze het bij anderen zien en totaal verbaasd wanneer ze het zelf meemaken.
Want afgaand wat wij weten zou wat je meemaakt bij een opstelling niet mogelijk kunnen zijn. Niemand kan het verklaren. Het overstijgt niet alleen de horizon van onze persoonlijke kennis maar ook die van de collectieve kennis en van het collectieve bewustzijn. Want hoe is het mogelijk dat jij als zelfstandig individu op zo’n manier verbonden kan zijn met andere individuen die je niet eens kent en over wie je niks weet? En zelfs zo makkelijk dat voelen, denken en soms zelfs de manier van praten grotendeels identiek zijn?
En om het zelfs nog wat vreemder te maken kan het ook nog gaan over mensen die al jaren dood zijn. Hoe is het bijvoorbeeld mogelijk dat iemand in de rol als representant voelt dat dat er een doodgeboren kind was waar nooit over gesproken werd maar wat door de moeder later bevestigd wordt? Of dat je voelt dat je niet meer op kan staan en je er later achter komt dat je iemand representeerde die invalide is?
Want het wereldbeeld van ons als moderne mens waarin uitwisseling tussen individuen alleen mogelijk is door middel van informatie-en communicatieprocessen, staat hier haaks op. Dat wil zeggen: wat wij meemaken bij een familieopstelling kan niet volgens ons moderne rationele bewustzijn.
En dat maakt het heel lastig uit te leggen tijdens een gezellig dinertje met vrienden, zonder ontzettend vaag of zweverig te lijken. Maar als je iets meemaakt dat vanuit het moderne bewustzijn eigenlijk niet mogelijk is, dan ontstaat er een innerlijke drang van het bewustzijn om te groeien. Vervolgens word je hierdoor vaak gevoeliger voor meer ervaringen die niet in een patroon passen en zo begint het je langzaam te dagen dat het bewustzijn waarin wij nu leven ook maar een level van bewustzijn is waarachter meer en andere levels liggen en dat we als collectief nog zo veel moois kunnen ontdekken.