Voordat je begint aan je proces, kun je je nooit voorstellen hoeveel van wie je nu bent, zijn oorsprong heeft in de relatie met je moeder. Haar dromen en haar pijn zijn zo verweven met die van jou. Je probeert haar te redden, vervloekt haar soms, maar het allermeest zoek je haar. Want als je relatie met je moeder moeizaam is en je nee zegt tegen (een gedeelte van) je moeder, dan zeg je ook nee tegen (een gedeelte van) het leven zelf. Het leven weerspiegelt deze relatie in de mate van weerstand die je ervaart, de relaties die je aantrekt en je vermogen of onvermogen om werkelijk te kunnen ontvangen. Wanneer je behalve de dankbaarheid ook het verdriet om je eigen plek aanneemt en rouwt om wat je hebt gemist, kan je blik naar je moeder verzachten. Je ontdekt hoe pijn en trauma in vorige generaties ook haar hebben gevormd. 

Je wordt niet alleen zachter naar je moeder, maar ook naar jezelf. Zodra je in de diepte lasten die je voor haar draagt loslaat, kun je steeds meer als een innerlijke moeder liefdevol aanwezig zijn voor de pijn en het verdriet in jou. Als je dit proces aangaat, ga je vaak door lagen van boosheid, verdriet en verwijten totdat je tot de bodem komt en werkelijk kunt rouwen. Rouwen om wat je hebt gemist, wat er niet was en nooit meer zal komen. Door deze rouw werkelijk aan te nemen, kun je steeds meer ja zeggen tegen je moeder en haar helemaal aannemen voor wie ze is. En op het puntje van deze rouw, shift er iets. Het leven wordt lichter, makkelijker, er komt meer flow en je hebt meer toegang tot je eigen vrouwelijke kwaliteiten. Deze shift werkt door op elk gebied in je leven.