Een pijnlijk onderwerp waar nog heel veel taboe op ligt, terwijl bijna 1 op de 10 vrouwen weleens een abortus heeft laten plegen. Persoonlijk vind ik het zo belangrijk dat iedereen die een abortus heeft meegemaakt bewuster wordt van de systemische gevolgen hiervan, dat ik hier altijd eerlijk over deel dat ik dit zelf ook heb meegemaakt en zoveel meer vrouwen die ik ken.
Het plegen van een abortus heeft een veel grotere impact dan velen vermoeden. Het veroorzaakt vaak langdurige innerlijke pijn. Vrouwen ervaren (meestal onbewust) een enorm schuldgevoel vanwege de abortus. Het is ook vaak een bron van verdriet, die maakt dat een vrouw innerlijk minder aanwezig kan zijn en dit heeft natuurlijk ook weer gevolgen voor haar andere kinderen en de kwaliteit van haar leven.
Wat maar weinig vrouwen (en mannen) weten is dat een abortus systemische gevolgen heeft. Al wordt er vaak geruststellend en goedbedoeld, “het was nog maar een kikkervisje, dat stelde nog niks voor “gezegd , is de realiteit die ik zie over abortussen observeer tijdens een opstelling heel anders. Vrouwen hebben een behoorlijke dosis moed nodig willen ze hier eerlijk naar durven te kijken, maar het weg blijven stoppen en het niet aan durven gaan kan vele belastende consequenties hebben voor jou als vrouw en voor je andere kinderen.
Het geaborteerde kind hoort hoe dan ook bij je familiesysteem en verdient de plek die het kind toekomt. Als je deze gebeurtenis innerlijk ontkent voor jezelf en geen contact mee durft te maken, krijgt het geaborteerde kindje niet zijn rechtmatige plek. Een wetmatigheid in het systemisch werk is dat iedereen die bij jouw familiesysteem hoort, erbij hoort. Indien dit kindje innerlijk wordt buitengesloten gaat iemand die later komt in het familiesysteem vermoedelijk verstrikt raken met dit kind, om het kindje op deze manier in te sluiten. Meestal is dat een broertje of zusje. Dit kind lijkt dan een hang naar de dood te hebben en zal het zichzelf niet goed laten gaan. Het broertje of zusje leeft dan volgens het principe, het zal mij niet beter gaan dan jou lief geaborteerd broertje of zusje.
Het betekent niet dat je een abortus tegen iedereen moet opbiechten en van de daken hoeft te schreeuwen, integendeel. Het enige wat je te doen staat, is dit kind zijn rechtmatige plek toekennen en het een plek in je hart geven, inclusief de vader of moeder van dit kind. Hiermee ontlast je eventuele latere generaties. Voor je eigen gevoel van schuld is het belangrijk om verantwoordelijk te nemen over de abortus. In opstellingen zien we, dat de vrouwen meer in haar kracht komt te staan, als zij deze verantwoordelijkheid helemaal op zich neemt.